Als vrouw van ongeveer mijn generatie herken je waarschijnlijk wel het gevoel dat je boosheid er niet mocht zijn. Je werd waarschijnlijk net als ik opgevoed om vredelievend te zijn, meer te accepteren dan je eigenlijk wilde en minder ruimte voor jezelf te maken dan je eigenlijk nodig had.

En dan vraag je jezelf af waarom je soms staat te grommen? Nou zeg, Claar moet dat nou, zo boos zijn hier over? Ja! Dat moooooeeeeeeet!!!!!!!!!!!!!!!!!! roept ze dan. En terecht! Je wordt niet voor niets boos, dat betekent meestal dat je ook onterecht behandeld wordt. Of het nu met opzet gebeurt of niet, dat raakt iets in je dat al veel te lang niet genoeg ruimte krijgt, zelfs niet om boos te zijn. Laat het maar lekker gebeuren. Berisp jezelf er niet om, dat hebben je ouders en opvoeders al genoeg gedaan. Ja, geloof jezelf maar, je hebt het niet verzonnen en het is niet overdreven, ook dat heb je vaak genoeg gehoord en hoef je jezelf niet te vertellen want dat helpt niet! GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR!

Je bent boos lieverd en terecht! Wat is jouw behoefte die hier niet werd vervuld?

Hè hè! Dàt is dan weer iets dat je waarschijnlijk veel te weinig hebt gehoord en wat je nu aan jezelf mag vragen. Je innerlijke kind lucht er enorm van op.

Boosheid mag er zijn, dat dient ergens voor. Het dient JOU om precies te zijn.

En als je de behoefte die er achter ligt kunt achterhalen en daar bij kunt blijven, blijft die boosheid ook achter JOU staan en dient die je, ipv dat die boosheid zich tegen de ander gaat richten. De ander is niet zo belangrijk. Gelukkig want die opgelegde overfocus op de ander, zagen we ook al niet zo zitten

en ook dat mag ;-)
Het gaat om JOU. Jouw gevoelens zijn er om je wat over jou te vertellen. Over hoe het met je gaat en of je behoeften en grenzen voldoende erkend en vervuld worden.

Nou, hoe gaat het met je?